kente gelenler arasında bir kan lekesi gibi duruyordum, aşkların ve ihanetlerin açtığı bir yaradan damlamış. biliyordum,bir çocuğu sevmak, eve gümüş ve şarap götürmek, hava kararmış mı diye pencereden başını çıkarıp bakmak, eski bir hasat gününü konuşmak, ağustos öğlesinde gölgeler boyunca yürümek, büyük bir belirsizlik içindi. toprakta susan gece de öyleydi. gecenin otları kuşatması, yoğun bir sessizlik halinde yolların kıyısına, evlerin arasına, pencere diplerine, birtakım belgelere, borulara, ipliklere, eşiklere sokulması da bu yüzdendi.
ben güzüm. kuşların şafağa olan güveni için konuşuyorum. ağaçların akşamı kabulü için susuyorum. deltaların bozulmuş yataklarını düzeltiyorum. inkâr edilmiş bir geçmiş gibiysem sessizce eskiyen eşyalarda, yazın bastırılmış öfkesiyim.
ben güzüm.
derinim.